Met de haren in de wind langs ruta 40

Wat hebben we allemaal beleefd sinds Mendoza? Wel eerst en vooral zijn we de grens overgegaan richting Santiago, Chile. Voor een keer kiezen we voor een rit overdag, aangezien deze busrit ons door het geweldige Andesgebergte voert. We hoeven ons dus geen zorgen te maken over het al dan niet (goed) slapen in de semi - camas. Als het budget ons toestaat, gaan we eens los en kiezen we voor een luxe cama (90 graden - WOW), maar voor nu houden we het sober en wringen we onze lijven in de akelig slechte semi-camas. In Santiago kochten we een tent. Ja, jullie horen het goed! We gaan the wild side betreden en kiezen voor kamperen! Santiago ontdekken is voor een volgende keer want onze volgende stop is al daar: Pucón. Via het internet vinden we een degelijke camping, dus daar stellen we onze tent op. Dit blijkt echter een grote teleurstelling: ver van het geluid van auto's - NOT, goed uitgeruste keuken - NOT, WiFi - NOT en duurder dan vermeld. Ze zouden dringend hun website mogen updaten, maar we begrijpen uiteraard dat dit moeilijk is zonder internet... Het stadje zelf was heel gemoedelijk. Het weer zat ons echter niet mee. Dag 1 krijgen we te horen dat we de vulkaan Villaricca niet kunnen beklimmen wegens te actief. Dag 2 is er zo veel wind dat we onze geplande fietstocht moeten afzeggen. Na een dagje genieten van het ijskoude meer en een nachtelijke uitstap naar de warmwaterbaden onder een prachtige sterrenhemel (melkweg zien: check) zijn we dan maar verder gereisd. Terug naar Argentinië voor de volgende stop: San Martin de los Andes. De busrit was de goedkoopste tot nu toe, maar wat ongelooflijks overkwam ons: de steward heeft ons ondergestopt! Hoe lang is dat geleden? 15 jaar?! Uiteraard hebben we heerlijk geslapen. Voor we het vergeten: dit verdient een eervolle vermelding. Ons groot licht (Natacha) had haar camera net voor de uitstap naar de thermas laten liggen in een piepklein restaurant. De ontdekking dat het waardevolle object weg is, komt pas op het einde van de uitstap. De hele terugweg heeft ze elke god aangesproken die ze maar kon bedenken in de hoop dat het restaurant nog zou open zijn en de camera er nog zou liggen (en wij stiekem ook: 600 bewijzen van onze mooie avonturen kwijt!!). Uit de bus en in looppas naar het resto. Het is nog open en ja hoor; ze hebben hem gevonden en aan de kant gelegd. Natacha is de man nog net niet rond de nek gevlogen, maar hij begreep zeker en vast dat ze dolgelukkig was. Sindsdien laat ze de camera niet meer los; alsof ze aan elkaar zijn vastgelijmd. 

Maar goed, waar zaten we? San Martin! Daar ingecheckt in een leuk hostel met een privé-badkamer (een luxe waar we nu de heerlijkheid van inzien). En dan op zoek naar een auto. Bij elk kantoor hebben we gepolst, maar er is geen enkele auto beschikbaar. Dju toch! Dan zien we een klein bord "car rental" langs een pizzeria. De deur zit op slot, maar de man van de pizzeria spreekt ons aan. Hij heeft nog een auto voor ons: een witte Golf break. Het ziet er allemaal maar wat louche uit en de prijs is verbazingwekkend laag in vergelijking met de andere kantoren, maar we zijn jong en wagen de sprong in het diepe. Misschien krijgen we wel een gratis pizza! 30 minuten later is alles getekend en krijgen we de sleutel in onze handen. Jiehaa! Even rondcruisen in de stad, aankopen doen en dan ons bed in. Morgen vertrekken we: van San Martin naar Villa La Angostura langs de zeven meren. Het waren twee heerlijke dagen. De vrijheid van een eigen auto met de haren in de wind. Elk meer nog mooier dan het andere. Zwemmen in het ijskoude water. Boekje lezen met af en toe een glimp naar de uitgestrekte meren die een ongelooflijke rust met zich meebrengen. Wild kamperen. Kleine en grote boodschappen in de vrije natuur en hop het wc-papier in een zakje. Ondanks de grote hoeveelheden afval dat voorgangers reeds achterlieten weigeren we hierin mee te gaan (mensen zijn beesten). Kampvuur stoken in het licht van de maan. Ontwaken met zicht op de weerspiegeling van de bergen in het water. GEWELDIG. Slechts 1 obstakel op onze weg te vinden: Belg zijn. We arriveren aan een natuurpark van de Mapuche gemeenschap en doen ons raampje naar beneden. ¡Hola! ¿Que tal? Muy bien, gracias y usted? Todo bien. La entrada cuesta 35 pesos. Oke goed... Op moment dat we betalen plots de vraag: ¿De donde son ustedes? ¡De Bélgica! Met de lach op haar gezicht vertelt ze ons dat het dan 100 pesos is. ¿En serio? Uit principe hebben we ons omgekeerd en zijn we verder gereden naar het volgende meer. Het afgeven van de auto was even spannend; de slechte staat van de wegen had wat schrammen veroorzaakt op de auto.. De man was echter zeer tevreden: zijn ruiten waren gepoetst en de tank volgegooid: wat meer had hij nog nodig? Met een stevige handdruk en veel geluk op onze verdere reis liet de man ons gaan. Kortom, het was een geweldige roadtrip langs de mooie ruta 40. En nu zitten we op de bus richting Bariloche. De wandelschoenen staan op scherp want hier gaan we eens van jetje geven!!!!

P.S.: Die pizza hebben we nooit gekregen.

Ciao ciao