El fin del mundo, het einde van Argentinië

Argentinië, onze tijd samen zit er op! We hebben je vervloekt omwille van het ingewikkelde geldsysteem, maar tegelijkertijd gaf je ons heel wat pracht en praal.

Zo staan we nog eens stil bij ons verblijf in Bariloche. De stad zelf is erg toeristisch, maar het nabijgelegen Colonia Suiza heeft ons wel gesmaakt; een klein stukje Zwitserland binnen Argentinië. Wij hebben wijselijk gepast voor het artisanale bier en de chocolade. We weten het immers allemaal; niemand overtreft ons België. Wat we er wel doen is onze wandelschoenen van onder het stof halen. De eerste test; een korte maar pittige wandeling naar boven. Wat een uitzicht! We worden er verwelkomd door een prachtige arco-iris en een vrouwtje dat zo enthousiast is dat het lijkt alsof ze in dagen geen mens meer heeft gezien. Dan het echte werk: 15 km richting Laguna Negra met een zeer stevige klim op het einde! Deze trektocht vereist een verplichte registratie en het opgeven van een contactpersoon in geval van een ongeluk wat wel wat spanning met zich meebrengt, maar we made it zonder enige strubbelingen (wat ademtekort, dat wel). Jef, onze pampahaas, is niet bij te houden. Wellicht ligt dat aan zijn wandelschoenen die hier gedragen worden door ELKE globetrotter... Laguna Negra is prachtig. We slaan er ons tentje op vlak langs het water en verkennen de omgeving. In die tijd wordt onze zak met eten open gebeten en gaat een wild dier er van door met een van onze avocado's.

Een ander prachtig stukje Argentinië is El Bolson, een plaats omgeven door bergen. We overnachten er in het hostel Vamos al Bosque bij los abuelos Martha en Charlie. Ze zijn zeer opgetogen ons te ontvangen aangezien er niemand anders is. Abuela Martha is erg verontwaardigd wanneer blijkt dat Natacha het wasmachine niet begrijpt en oh wee als ze de mannen laat helpen. De was is een vrouwentaak! Wanneer hun familie op bezoek komt worden we getrakteerd op een heerlijke Argentijnse maaltijd en een goochelshow van de kleinste spruit. We zijn ineens onderdeel van de familie. We gaan er wandelen en krijgen de raad om de prachtige Cabeza del Indio te bezoeken. Potverdikke in elke steen zien ze hier een gezicht, dier, figuur... en hopla 30 peso's aan ons broek. En zoals elke keer struikelen we er weer in. Zou België het begrotingstekort niet op die manier kunnen oplossen? Onthouden: geen rotsformaties meer voor ons! 

Volgende prachtige stop: Puerto Madryn. Aangekomen kiezen we op een half uurtje het hostel, huren we een auto en zijn we op de baan richting Punto Tombo. Knopen doorhakken wordt onze sterkte! De Magelhaenpinguïn mogen we toevoegen aan onze spotterslijst. En dan is het 9 maart; de dag dat we hopelijk orka's gaan zien. We staan vroeg op, kruipen in de wagen en snellen ons richting Punta Norte in Peninsula Valdes. We moeten er immers zijn bij hoogtij: de grootste kans om orka's te spotten. We vergeten ons geld en moeten terugkeren; de kans op een orka wordt nu erg klein. We rijden en rijden (zo'n 170 km over onafgewerkte banen), en het lijkt uren te duren. Uiteindelijk komen we aan en rennen we richting zee. We worden er verwelkomd door honderden zeehonden en zeeleeuwen. Wat een indrukwekkend gebrul! Maar geen orka te zien. In de verte zien we een groepje mensen de zee in staren. We vervoegen hen en krijgen te horen dat we net een orka gemist hebben met slechts enkele minuten. Ze hebben 1 foto te pakken. Dju dju dju!!! We kunnen onszelf wel voor het hoofd slaan. We beslissen alsnog om te wachten. Een kwartier wordt al snel een half uur, uur, 2 uur.... Het is ongelooflijk heet want we staan zonder enige overdekking in de zon en worden bijna uit onze schoenen gewaaid. Geen ideaal weer om te wachten. Natacha maakt een praatje met de parkwachter en die weet ons te zeggen dat we niet moeten opgeven, maar dat we best morgenochtend terugkomen. Dit is echter geen optie voor ons. We beslissen dan maar om te gaan lunchen aan de auto (dit mag niet in het park zelf). Na de boterhammen komt de vraag: gaan we naar de volgende stop of proberen we toch nog 1 keer?? Jef zegt doorgaan, maar Maarten wil toch nog eens gaan kijken. Met hangende schouders slenteren we terug. Nog 1 uur en dan gaan we echt door! Nog geen 5 minuten later horen we Maarten plots roepen: orkaaaaaa's! En ja daar zijn ze plots: in een groep van 5 zwemmen ze voorbij de kust. Wat dit teweegbrengt bij de mensen is ongelooflijk. Iedereen begint te schreeuwen en camera's uit te halen en dit geweldige spektakel vast te leggen. De orka's proberen te stranden om 1 van de vele babyzeehonden te pakken te krijgen. Ongelooflijk! Een volledig uur hebben we kunnen genieten van het prachtige schouwspel. Later horen we van andere reizigers dat 9 maart de voorlopig enige dag was waarop ze dit probeerden en dat diegenen die er bij waren veel geluk hebben gehad. Op de terugweg kunnen we niets anders doen dan lachen. Er komt nog een gordeldier aangewandeld waarvan we leuke foto's kunnen maken en dit brengt opnieuw een lachbui met zich mee. Hoeveel geluk kunnen we hebben?! Natacha vond het alleszins een geweldig pre-verjaardagscadeau (bedankt trouwens ook voor alle lieve verjaardagswensen!) @Bonneke; volgens Natacha heeft ons geluk te maken met je geluksbrenger... Danku!!!

Wat gaf Argentinië ons nog meer? Calafate. De duurste stad die we tot nog toe bezochten... We wandelen er in Reserva Nimez waar we een zwerm vliegende flamingo's te zien krijgen. Nadat we er nog de indrukwekkende Perito Moreno bezoeken, vertrekken we richting Ushuaia; el fin del mundo, el fin de Argentina (voor nu, voor ons). We ontmoeten er Nicholas, de derde Duitser die ons groepje voor enkele dagen vervolledigt. Er wordt gelachen dat we aan een soort van vrijwillerswerk doen waarbij we telkens enkele dagen onderdak geven aan een eenzame Duitser (@Mariel, David & Nicolas; we loved hanging out with you guys. @the odd one out; Daire, the Irish: you too). We maken in Ushuaia de mooiste trek die we tot nu toe gedaan hebben; Laguna Esmeraldas en spotten een bever! Ook door Tierra del Fuego maken we een geweldige wandeling. En dan is het de beurt aan Maarten om jarig te zijn; we trakteren onszelf op een avondje uit en genieten van de typische koningskrab: heerlijk! De uberspontane Marisa van hostel Torre al Sur wacht ons op met een taart en we maken er samen met onze medereizigers nog een heerlijke nacht van. De jongens wagen er zelfs een gokje op in het plaatselijke casino en komen beide met winst terug.

Argentinië, bedankt. Voor nu nemen we afscheid en is het tijd voor een nieuw hoofdstuk: Chile. 

Hasta luego!