Het vrijwilligerswerk

10 mei 2015. We komen aan in Samaipata en gaan met enige zenuwen richting de refugio waar we een maand lang de vrijwilliger gaan uithangen. Wat zal dat geven?
Op het moment van schrijven, zit het vrijwilligerswerk er reeds op en beseffen we dat het zeer moeilijk is om deze ervaring op "papier" te zetten. Van de 6 maanden dwars door Zuid Amerika hebben we 47 dagen doorgebracht in Samaipata bij de familie van Manu die ons met heel veel warmte heeft opgevangen. 
We hebben honderden en honderden kilogrammen fruit en groenten gesneden voor alle dieren waardoor we nu over een fantastische snijtechniek beschikken. We hebben kooien gepoetst, paardenkak geschept en gekookt voor honden, apen of humanos. We hebben toeristen aan het lachen en het huilen gebracht met de persoonlijke verhalen van de dieren. We hebben geleerd om paarden te zadelen en er zelf met hen op uit te trekken wat meer dan eens voor enorm veel adrenaline zorgde. We hebben gevochten met een onuitstaanbare lama die van elke gelegenheid gebruik maakt om ons te bespuwen met zijn verschrikkelijk ruikende speeksel. We hebben honden die gebeten werden door slangen genezen met bladeren uit de tuin. We hebben een nandoe kunnen bevrijden uit z'n kooi en hem ondergebracht in de laguna waar hij nu vrijuit en zeer sierlijk kan rennen. We zijn los gegaan met de machete om het vele onkruid te bestrijden waardoor onze handen er momenteel nog steeds erg aangetast uit zien. We hebben een hert uitgelaten aan de riem om hem wat rustiger te maken zodat hij niet meer aanvalt (wat tot op heden weinig invloed heeft gehad). We hebben innovatief moeten omgaan met het weinige materiaal om de kooien van de dieren te verbeteren. We hebben dagelijks brood gebakken en hierin met vallen en opstaan geëxperimenteerd wat meermaals tot een brood overdosis heeft geleid. We hebben het huis gedeeld met Cheetah, een brulaap en Pipo, een papegaai met kromme poten en slechts 1 vleugel wat tot hilarische momenten heeft geleid. We hebben kortom oneindig veel dingen gedaan en ervaren en geweldige mensen leren kennen. Wanneer we terug zijn in België en gezellig samen zijn bij een heerlijke frisse pint vraag je ons nog maar eens naar Samaipata en de refugio. Er zullen ons zeker en vast honderden anekdotes te binnen schieten.

Maarten is er ondertussen alleen op uit getrokken. Wij hebben 10 dagen extra doorgebracht in de refugio maar ook voor ons is het einde gekomen. Met pijn in het hart laten we alle dieren en vrijwilligers achter en zetten we onze reis verder naar Quito.

Ciao refugio. Een dag zien we elkaar terug!

P.S.: Voor een keer posten we ook foto's dus checken die boel!!