Cultuurclash

Onze eerste indruk van Bolivië? We staan met de mond vol tanden. Wie denkt dat Zuid-Amerika één land is, is compleet fout. Bolivië valt in niets te vergelijken met wat we de afgelopen twee maanden reeds zagen en meemaakten. Het moment dat we de grens oversteken, kunnen we het niet langer ontkennen. Bolivië staat niet op gelijke voet met Argentinië en Chili. De wegen liggen er ongelooflijk barak bij. Gedaan met asfaltwegen en ook de comfortabele bussen mogen we voortaan vergeten! In busstations worden busreizen aangeprezen door vrouwtjes met schriele stem. Zonder stoppen schreeuwen ze de verschillende bestemmingen over de hoofden van de ontelbare reizigers heen. De stemmen jagen ons na tot in onze dromen... De hoogte slaat ons onmiddellijk in het gezicht met een onuitstaanbare hoofdpijn als gevolg. De armoede is een pak zichtbaarder met veel bedelaars en werkende kinderen en de straten liggen vol met afval. Kortom het verschil met onze vorige landen is gigantisch.

Uiteraard is het wederom niet enkel kommer en kwel. Bolivië loopt vol met prachtig traditioneel geklede vrouwen: de cholitas. Een plezier om naar te kijken. Onze eerste stop is Uyuni. We verblijven er in een hotel waar we moeten vragen of het internet wordt opgezet. Vanaf nu is internet duidelijk geen vanzelfsprekendheid meer! Onze drie dagen Salar de Uyuni is een onbeschrijflijke ervaring. Wit zo ver het oog kan zien. We bouwen samen met de gids en onze compagnons een klein feestje op het zout en genieten van de vele meren en prachtige landschappen in de omgeving.
Na Uyuni bezoeken we de gezellige stadjes Potosi en Sucre. We overnachten er in schitterende koloniale gebouwen (uit de tijd van de Spaanse verovering) met zeer hectische keukens. Op een bepaald moment is Jef aan het koken, maar wordt hij overweldigd door de drukte met de quote "pak over of ik doe hier iemand iets aan" als gevolg. Een carrière als stressbestendige chefkok? We denken het niet.
Jef en Maarten bezoeken de mijnen waar erg jonge kerels hun hele leven in erbarmelijke omstandigheden aan het werk gaan. Toeristen brengen als steun dynamiet, coca-bladeren en 96% alcohol mee die ze dan samen met de kerels drinken. De Bolivianen zijn erg gelovig en offeren dan ook een deel van de alcohol aan Pachamama zodat ze hopelijk vandaag gespaard blijven van de veelvuldige ongelukken die nog steeds gebeuren. In Sucre krijgen we meer te weten over de woelige geschiedenis van Bolivië. De helft van het land raakten ze kwijt door onbekwame presidenten. Als wederdienst voor het krijgen van een wit paard legde een president z'n duim op de landkaart en gaf dit stuk land aan de Braziliaanse president. Over de huidige president, Evo Morales, een voormalige coca-boer, is iedereen eensgezind tevreden. De eerste indigenas die aan het roer van het land komt waardoor iedereen hier nu gelijk is voor de wet.

Op naar de volgende stop: La Paz. Een vuile stinkende stad die ons echt niet smaakt. Nu we de hoogte te baas kunnen is het de enorme smogwolk die ons naar adem doet happen. We komen er terecht in een party hostel. Te gek voor woorden hoe die werken en we vallen ook zelf ten slachtoffer aan de ontelbare happy hours. In La Paz maken we veruit de meest bevreemdende ervaring van de reis mee: cholita wrestling. Vrouwtjes in traditionele kledij die met elkaar op de vuist gaan, mensen die er alle voedingsresten in handbereik naar gooien en zatte toeristen die worden weggeleid.
Maarten en Jef wagen zich aan de afdaling van de death-road op de mountainbike. Adembenemend mooi; jammer genoeg kan (en moet) er enkel gefocust worden op de weg die hen met grote snelheid en haarspeldbochten door het landschap voert. Ze komen gelukkig zonder kleerscheuren terug wat niet van iedereen gezegd kan worden.
Verder doen we nog de choro trek; onze eerste wandeling via een Inca-route. Een geweldige, maar zeker niet te onderschatten ervaring. Onze gids Guzman brengt ons langs dorpjes die enkel via ezel te bereiken zijn. Wanneer we mensen tegenkomen die het zonder gids aandurven voelen we ons drie kneusjes en beslissen we om er voortaan ook zelf op uit te trekken. Na de choro begeven we ons richting COPA, COPACABANA, MUSIC AND PASSION WERE ALWAYS THE FASHION, AT THE COPA (https://m.youtube.com/watch?v=NKR2n-G-wdM). We nemen de boot naar Isla del Sol en wanneer de boot ons gedropt heeft op het eiland, merkt Jef dat z'n wonderboots nog op diezelfde boot liggen. Alarmfase rood! We zetten onmiddellijk alle middelen in om de schoenen terug te krijgen, maar stoten op een muur van onverschilligheid. Er zit niets anders op dan te wachten tot de volgende dag in de hoop dat de boot terugkeert. De volgende dag positioneren we ons aan de haven met zicht op het aankomend verkeer. Natacha beweert tot vervelens toe dat de boot reeds aangemeerd ligt, maar niemand wil dit geloven. Na het gebruik van de verrekijker en de overtuigingskracht van Natacha zijn de jongens mee: dit is de boot!!! Op naar fase twee van het reddingsplan: van wie is de boot? Na wat rondsnuffelen komen we al snel te weten dat de boot van Galixto Mumami is en de kerel woont op het eiland. Na nog wat rondsnuffelen vinden we hem en ja hoor: het is onze chauffeur. Hij herkent ons en komt onmiddellijk mee naar de haven. Hij springt er in iemand zijn bootje en roeit met enorme snelheid naar de boot. Wanneer we het zakje met de schoenen zien kan onze vreugde niet op. We beloven Galixto dat we een van onze kinderen naar hem vernoemen. Naast dit feit heeft het eiland ons zeker gesmaakt. We wandelen van Zuid naar Noord en genieten van het gigantische Titicacameer.

We hebben er ondertussen ook al een weekje Peru op zitten en begeven ons nu richting regenwoud, maar dat is voor een andere blog.

Ciao ciao.