Surfen op een sofa?

Lieve vrienden en familie,

Omdat we alles moeten geprobeerd hebben slaan we het over een andere boeg. Genoeg gekampeerd, genoeg verbleven in hostels. Wij gaan couch surfen!! Dit komt neer op een locale ontmoeting en vooral: gratis overnachten. Natacha maakt een account aan en krijgt al snel enkele positieve antwoorden. Wanneer ze zegt dat ze reist met 2 jongens zijn de genadigen plots heel wat minder enthousiast. Toch vinden we in Santiago de geweldige Victor die ons maar al te graag enkele nachten onderbrengt in zijn appartement. We wisselen wat woorden uit via whatsapp en dan is het zo ver. Richting Santiago; richting het appartement van Victor. We haasten ons om aan te komen voordat hij naar zijn werk vertrekt... en zien hem op z'n fiets de straat uitrijden. De deurwachter moet hartelijk wachten. Dit ging over seconden. Hij geeft ons de sleutel en we verkennen het piepkleine appartement dan maar zonder gastheer. Victor laat ons weten dat zijn thuis ook onze thuis is en hij doet alles om dit te verwezenlijken. We koken samen en ontdekken nieuwe - vegetarische - gerechten, wisselen verhalen en ervaringen uit over onze landen en genieten na weken zonder tv van enkele steengoede films (Victor is een ENORME filmfreak). Om te concluderen: 3 heerlijke dagen lang ontdekken we Santiago vanuit het knusse appartement met de tips van onze gastheer. Victor laat ons enkele Chileense gerechten proeven en ook de fameuze Terramota proberen we uit. We hebben de smaak te pakken. Couchsurfing oké oké!

Van Santiago gaan we richting Valparaiso. Een stad op LSD zonder maar enige logica. Nauwe straatjes, ellenlange trappen, kabelbanen kris kras door elkaar geplaatst, huizen op en naast elkaar gebouwd in meer kleuren dan een regenboog rijk is en elke muur of golfplaat opgevuld met de origineelste graffiti. We denken niet dat iemand deze stad had kunnen verzinnen. Onwaarschijnlijk; sprookjesachtig mooi als het niet zo vol zou liggen met afval en zo zou stinken naar hondendrollen en pis. Maar begrijp ons niet verkeerd, het afval en de stank dragen bij tot de ervaring. Echt niet te geloven deze stad! Dat 2 van de 3 hier de ergste diarree sinds het begin van de reis oplopen zal jullie dan ook niet verbazen... 

In Chile zijn we met ons drieën verliefd geworden op 1 man: Pablo Neruda en dan hebben we het vooral op zijn manier van zijn. Een Bourgondische verzamelaar van rariteiten die alles met een poëtische blik bekijkt. We bezoeken zijn 3 huizen en zijn van elkeen onder de indruk. Enkel een artiest kan dergelijke huizen creëren. Iets dat we niet snel zullen vergeten is zijn levensgroot paardenstandbeeld dat hij reeds sinds kind zijnde wilt kopen. Deze droom komt rond de leeftijd van 50 jaar uit wanneer hij het te pakken krijgt na een brand in de winkel en er een welkomstfeest voor geeft waarbij de gasten in aangepaste kledij moeten aandraven. We moeten misschien ook eens proberen om water te drinken uit een groen glas; Pablo zegt dat het water beter doet smaken. Alleszins leert hij ons kind te blijven en dat doen we maar al te graag...

Dan slaat het noodlot toe, het noorden van Chile wordt getroffen door een immense storm die hele dorpen wegvaagt. De weg naar het noorden is vernietigd waardoor onze bus naar Copiapo vast komt te zitten in La Serena. Aangezien we geen dagen willen wachten - niemand schijnt echt te weten wat er komen zal - nemen we het vliegtuig naar Calama en slaan daarmee het getroffen gebied over. Het voelt allemaal wat naar aan. We zouden couch surfen bij iemand die nu diep in de miserie zit en we kunnen hen enkel een hart onder de riem steken en hen het beste toewensen.

Vanuit Calama zetten we onze tocht verder naar het prachtige San Pedro de Atacames; we leren er drie jonge Engelsen kennen en verkennen de komende drie dagen met z'n zessen de mooie plaatsen die San Pedro ons te bieden heeft en gaan er ook een nachtje sterren kijken in de woestijn. Het dorpje bestaat volledig uit toeristen. De enige beroepen die we er terugvinden is gids, winkelier en hotelhouder. Ongelooflijk!

Natacha is haar camera nu echt kwijt. We hebben geen idee waar en hoe, maar hij is weg dus Maarten zijn camera wordt gedeeld bezit. Op weg naar Iquique (onze laatste stop in Chile) krijgen we te horen dat de camera gevonden werd. Mensen we beginnen bijna te geloven dat ze het expres doet. Ze probeert vanalles kwijt te raken, maar de dingen vinden onverstaanbaar steeds hen weg terug naar haar. Wij zouden eens moeten proberen... 

In Iquique wagen we ons aan een spookdorp. We kunnen ons tijdens het bezoek niet van het gedacht ontdoen dat we meespelen in een horrorfilm waarbij er elk moment een man met een zaag van achter een hoek kan springen. Los hiervan moeten we toegeven dat het dorp zelf indrukwekkend georganiseerd was en dit midden in de woestijn. Alles was aanwezig: een theaterzaal, winkel, tennisplein, zwembad, tandarts, ziekenhuis... We zouden het graag meegemaakt hebben als het nog "levend" was. Na een dagje strand kruipen we weer de bus in, een heerlijke cama, en vertrekken we richting Bolivië. Spannend!

Ciao Chile!